ابوسعید ابوالخیر (Abu Sa'id Abu'l-Khayr)

ابوسعید ابوالخیر یکی از بزرگ‌ترین عارفان و شاعران فارسی‌زبان قرن پنجم هجری (حدود قرن یازدهم میلادی) است که به خاطر ساده‌زیستی، پاک‌دلی و حکمت‌های عرفانی‌اش شهرت دارد. زندگی‌نامه کوتاه: تولد: حدود سال 967 میلادی (350 هجری قمری) درگذشت: حدود سال 1049 میلادی (440 هجری قمری) ملیت: ایرانی فعالیت‌ها و ویژگی‌ها: ابوسعید ابوالخیر در منطقه خراسان به دنیا آمد و به زودی به تصوف و عرفان روی آورد. او پیرو طریقه صوفیه بود و زندگی‌اش را وقف ریاضت، زهد و جستجوی حقیقت کرد. ابوسعید به خاطر اشعار و گفته‌های ساده و در عین حال عمیقش معروف است؛ او در بیان مفاهیم عرفانی از زبان ساده و قابل فهم استفاده می‌کرد گفته‌ها و حکمت‌های او در قالب رباعیات و جملات کوتاه نقل شده‌اند که همچنان در ادبیات عرفانی فارسی محبوب‌اند. او تأثیر بزرگی بر عرفان اسلامی داشت و از پیشگامان مکتب سهروردی و سایر فرقه‌های عرفانی بود. اهمیت: ابوسعید ابوالخیر به عنوان نماد زهد و پاکی در عرفان شناخته می‌شود. آموزه‌های او درباره عشق الهی، توکل به خدا و دوری از تعلقات دنیوی الهام‌بخش عارفان و شاعران بعدی بوده است.