افلاطون( Plato)

افلاطون یکی از بزرگ‌ترین فیلسوفان یونان باستان و از برجسته‌ترین متفکران تاریخ فلسفه است. او حدود سال ۴۲۷ قبل از میلاد در آتن به دنیا آمد و حدود ۳۴۷ قبل از میلاد فوت کرد. زندگی و تأثیرات شاگرد سقراط: افلاطون شاگرد سقراط بود و بسیاری از نوشته‌هایش به شکل دیالوگ‌هایی هستند که سقراط در آن‌ها بحث می‌کند. استاد ارسطو: خودش هم معلم ارسطو بود که بعداً خودش فیلسوف بزرگی شد. تأسیس آکادمی: افلاطون اولین مؤسسه آموزشی دانشگاه‌مانند در غرب را به نام «آکادمی آتن» تأسیس کرد که برای قرن‌ها مرکز آموزش فلسفه و علوم بود. فلسفه افلاطون جهان ایده‌ها: یکی از مهم‌ترین نظریه‌های او «نظریه عالم مثال» یا «جهان ایده‌ها» است. او معتقد بود دنیای مادی فقط یک سایه و کپی ناقص از جهان واقعی و ایده‌آل است که در آن ایده‌های کامل و تغییرناپذیر وجود دارند. عدالت و جامعه: در کتاب معروفش «جمهور» (The Republic)، افلاطون درباره عدالت، نوع حکومت مطلوب، و ساختار جامعه ایده‌آل صحبت می‌کند. نفس و روح: او به سه بخش اصلی روح انسان اشاره می‌کند: عقل، شهوت، و غضب، و معتقد بود باید تعادل بین این‌ها برقرار باشد تا انسان به سعادت برسد. آثار مهم جمهور (The Republic) فايدون (Phaedo) ضيافت (Symposium) تیماوس (Timaeus)