کتاب صدایی از خلوت

عمر صفر، نویسندۀ نهان‏بین و ژرف‏پیمای کتاب، در ردیف تواناترین ادیبان انسانگرا، فردی را که هنوز قسمتی از جامعۀ مرد‏ها نوع فرعیِ‏آدمی می‏حسابند قهرمان خود پذیرفته است؛ زن را.  نویسنده با محبت بسیار و با ارادت و پاسداری بی‏حد، با مهر و خلوص و شفقتِ بی‏منتها قهرمانش را می‏ستاید؛ زیرا می‏داند که این بانوی ظاهراً محقق با فرهنگ و معرفت فطری، با روشنی پندار و اقتدار بزرگی روان و شهامت باطنی‏اش مظهر عظمت و کمال انسانی است. از این رو، این زن توانا با سرنوشت تیرۀ خود مدارا نمی‏کند و با تلاش و پویایی به آیندۀ مفرح ره می‏گشاید. 

«صدایی از خلوت» فرهنگ‌نامۀ چندین مفاهیمی است که ما بدون درک نهان‏پیما به جوهرشان در نمی‏گشاییم. دروازۀ مهتاب، چراغ گهواره، لختک (عروسک) سربند چغدیگ، برگ درخت، جاروب، مهربانی شب، برف، گردباد صدا و سکوت و غیره؛ حتی واژه‏های گوسفند و گوساله، گاو، و قصاب از ظرفیت لغوی خود خارج شده و رمزگشای نهان‏ترین اسرار هستی گردیده‌اند. اثر تجمع همین سنبل‏های زیبا است که طینت انسان را آیینه‏داری می‌کنند و هر لحظه چون آموزگار نانما، ما را دستور حیات و مژدۀ نجات می‏بخشند.