کتاب انسان شناسی به مثابه نقد فرهنگی

این کتاب با شرح بحرانی آغاز می شود که نویسندگان کتاب آن را بحران بازنمایی می‌نامند؛ بحرانی که پس از سال‌های جنگ جهانی دوم از عدم قطعیت در مورد ابزارهای مناسب توصیف واقعیت اجتماعی ناشی می‌گردید و به بیانی، شکست الگوهای جهان‌شمول در فضای فکری آن سال‌ها محسوب می‌شد. در فضای نسبی‌گرایانه حاکم در نیمه دوم قرن بیستم، مشروعیت اهداف پوزیتیویستی در علوم انسانی به چالش کشیده شد و انسان‌شناسی در این فضا با در اختیار داشتن ابزار قدرتمندی همچون روش مردم‌نگاری به سرعت رشد نمود.

هدف این کتاب تعریف عملکردی متمایز برای انسان‌شناسی به‌مثابه نقد فرهنگی است که تنها با رجوع انسان‌شناسان به کارهای میدانی داخلی در کشور خودشان و استفاده از کار تجربی مردم‌نگارانه در راستای نقد فرهنگی از درون میسر می‌گردد. در این راستا فیشر و مارکوس با بررسی کارهای پیشین انسان شناسان، لزوم بازگشت به جامعه خود توسط انسان شناسان معاصر و انجام مردم‌نگاری‌های تجربی در داخل را برجسته می‌کنند.