پدیدارشناسی دین

پدیدارشناسی دین رهیافتی است با اهمیت فراوان در دین پژوهی معاصر که به لحاظ تاریخی محصول تلفیق دو جریان فکری – پژوهشی در قرن نوزدهم بوده است؛این دو جریان عبارتند از پژوهش علمی در باب دین و دیگری روش پدیدارشناسی هوسرلی. این دو در پی آرمان بلند روشن نگری ظهور کرده اند: آرمانِ علمی اندیشیدن؛ این که معرفتی معرفت است که همچون علم قابل عرضه باشد. به تَبَع همین آرمان که از پایگاه معرفت شناسی کانتی تقویت می شد، موضوعیت بخشیدن، بررسی روشمند و تعیین حدود معارف درجۀ اوّل امکان یافت.

نیت اصلی نگارنده کتاب آن بوده است تا به پدیدارشناسی دین در دوران معاصر نگاهی مَتانظریک کند و «به لفظ اندک و به معنی بسیار» شرحی در باب جایگاه و محتوای پدیدارشناسی دین بیان نماید. کتاب پدیدارشناسی دین در هفت فصل سامان یافته است:

فصل اوّل: مطالعات دینی: درآمدی به دین پژوهی معاصر

فصل دوم: پدیدارشناسی دین: زمینه ها

فصل سوم: پدیدارشناسی کلاسیک دین

فصل چهارم: پدیدارشناسی هرمنوتیک دین

فصل پنجم: دین و محاکات

فصل ششم: دین و محاوره

فصل هفتم: پدیدارشناسی و حقیقت دین