کتاب چهل و یک روز

از آن غروب پاییزی، یک سال و سه ماه و یازده روز می‌گذرد و روزی نیست که دقیقه‌ای به او فکر نکنم و در آن مدت‌زمانْ از تمام بدبختی‌هایم رها نشوم. مطمئنم که او هم گاهی به این دستفروش خیابان انقلاب فکر می‌کند. با تمام دلتنگی‌ام حتّی اگر دیگر او را نبینم، هرگز از دستش نداده‌ام. او با آن لبخند الهی تا لحظه‌ی مرگم و حتی پس از مرگم، با من همراه خواهد بود.

من او را همان‌گونه در دل و ذهن نگه می‌دارم که حوالی خیابان انقلاب در انتظار اوست.

زیر لب زمزمه می‌کنم:«مرا اُمید وصال تو زنده می‌دارد...»

 خون به صورت و دست‌هایم می‌دود. دیگر آن احساس نااُمیدی و خیانت را ندارم. گرم شده‌ام. به سوی خانه پا تند می‌کنم. 

برف با ابُهت تمام شروع به باریدن کرده است.